Oprichter Katja Visser over de StartUp4Kids Foundation

• Home /
• Actueel /
• Artikel /
• Oprichter Katja Visser over de StartUp4Kids Foundation

Katja Visser woont en werkt in Botswana en dacht tijdens de lockdown veel na over het leven en de armoede in de wereld. Verdrietig geworden door de impact van corona besloot de oprichtster van StartUp4Kids Foundation de missie van de organisatie te herschrijven, om zo een positieve doorstart te maken in 2021.  

“Ik had en heb een droom…. en die begon in 2006.

2006 is het jaar dat ik een half jaar in Lima woon en werk met kinderen in één van de sloppenwijken. Hierdoor verandert mijn kijk op het leven. Deze kinderen hebben namelijk dezelfde dromen als kinderen in Nederland, maar wat mij vooral raakt is de vraag of zij die dromen wel waar kunnen maken zonder goed onderwijs en de juiste gereedschappen.”

Een leven zonder armoede

Terug in Nederland loop ik rond met de vraag: “Hoe kan ik daar verandering in brengen?” In 2009 start ik StartUp4kids Foundation met als doel ervoor te zorgen dat kwetsbare kinderen (en later ook moeders) waar dan ook ter wereld de kansen krijgen om hun dromen waar te maken, omdat iedereen een goed leven zonder armoede verdient. Ik geloof dat dat begint met goed onderwijs en het hebben van sociale, financiële en ondernemersvaardigen. In 2010 werd het eerste project in Peru geboren.

Intussen zijn we tien jaar verder en zijn we aan de slag in Latijns-Amerikaanse, Afrikaanse en Aziatische landen en zelfs in Nederland, want ook hier zijn deze vaardigheden essentieel. StartUp4kids zelf groeide in deze tijd uit tot een volwassen organisatie met een groep gedreven vrijwilligers en een groeiende groep donateurs.”

Hier voel ik me thuis

“Zelf blijf ik ook maar dromen. En die droom brengt mij eind 2018 naar Botswana.
Voor het eerst in mijn leven woon ik op een plek waar ik mij thuis voel. Ik doe hier de dingen waar ik blij van word als persoonlijk leiderschapstrainer, ‘boerin’ en manager van onze eigen kleinschalige lodge. Maar dit staat los van die andere grote droom waarom ik hiernaartoe ben gekomen: Ik wil ook hier kinderen, jeugd en moeders een betere toekomst geven!

Als je je verdiept in Botswana dan lees je dat de democratie één van de oudste is ter wereld, dat de opbrengsten van de diamantmijnen zijn gebruikt voor infrastructuur, onderwijs en gezondheidszorg en dat de mijnbouw-, vlees- en toeristenindustrie enorme rijkdom brengt in dit land. Maar de mensen in Botswana zijn niet blij en staan zelfs helemaal onderaan de lijst van de gelukkigste mensen ter wereld. Hoe kan dat, vraag je je af?

Geld komt niet waar het nodig is

Als ik een bezoek breng aan de lokale gemeenschappen bij mij in de buurt, dan zie ik alleen maar mensen die arm zijn, vaak zelfs straatarm, terwijl we wonen in de Okavango-delta, de toeristische hotspot in Botswana! Helaas belanden de inkomsten uit de toeristenindustrie niet bij de mensen die deze het hardste nodig hebben en verdienen de meesten in deze industrie een klein loon waar ze hun hele gezin en zelfs de hele gemeenschap mee voeden. Ze zeggen hier: “Als je je medewerker ontslaat, ontsla je niet alleen haar of hem, maar de hele gemeenschap.”

Corona gooide roet in het eten

Toen kwam 2020, met Corona dat letterlijk roet in het eten gooide van zoveel kinderen. De scholen werden gesloten en veel ouders verloren hun baan of kregen en krijgen nog steeds maar een kwart van hun al zeer karige loon. Ondanks dat het aantal cases in Botswana zeer laag is, is de ziekte niet het grootste probleem, het gebrek aan eten is dat wel. Eten dat zo belangrijk is voor de geestelijke en lichamelijk ontwikkeling van kinderen. Door de schoolsluiting missen de kinderen ook nog eens onderwijs en onze empowermentprogramma’s wat hun ontwikkeling ook nog eens op deze manier in de weg staat.

Als ik een bezoek breng aan de lokale gemeenschappen bij mij in de buurt, dan zie ik alleen maar mensen die arm zijn, vaak zelfs straatarm.

Onderwijs op afstand in de lokale gemeenschappen is onmogelijk en niet wenselijk voor ons lesprogramma, dat gebaseerd is op ervaringsleren, dus op doen! En zelfs in de stad is online onderwijs moeizaam omdat ouders hiervoor niet de middelen hebben, laat staan de kennis om hun kinderen te helpen met hun huiswerk. De meeste mensen uit de stad trokken weer terug naar hun ‘cattle posts’. Tijdens de lockdown was het voor mij leuk om langs de dorpen te rijden, want alle kinderen zwaaien en roepen vol plezier naar me, maar eigenlijk is het diep triest want ze hebben niks beters te doen. Voor tieners en jongvolwassenen was er helaas al een uitzichtloze situatie in Botswana door het gebrek aan banen en ondernemersvaardigheden.

Wat kan ik hieraan doen?

Tijdens de lockdown heb ik veel nagedacht over het leven, de situatie waarin de mensen hier in armoede leven, maar ook op vele andere plekken in de wereld waaronder zelfs in Nederland en over hoe we met z’n allen vooral niet zorgen voor onze planeet.

Ik werd er heel erg verdrietig van en stelde me de vraag: “Wat kan ik hieraan doen?” Dit resulteerde in het herschrijven van de missie van StartUp4kids, waaraan we nu ook zorg voor de planeet hebben toegevoegd. Gelukkig gingen na de lockdown de scholen in Botswana weer open en konden we weer een paar projecten starten en plannen maken voor 2021! Joepie! Laat Corona niet nog eens roet in het eten gooien, want nu kan ik eindelijk een glimlach op de gezichten van kwetsbare kinderen, jeugd en moeders te toveren, door ze te empoweren, zodat ze zelf de gereedschappen hebben om een beter en gelukkig leven te genereren in een gezonde omgeving. Ongeacht de omstandigheden waarin ze leven. Niet alleen in Botswana maar ook in de andere landen waar we met StartUp4Kids actief zijn!”