In Zuid-Afrika steunt Wilde Ganzen het Hillcrest Aids Centre Trust (HACT). Zo hebben we in 2019 geholpen bij de aanschaf van 139 zonnepanelen. De enorme kostenbesparing die dit opleverde, wordt geïnvesteerd in nog betere zorg voor mensen met HIV. De verhalen van twee patiënten, een hulpverlener en een oma maken duidelijk waarom dit centrum zo belangrijk is.
Ubuhle* (35) heeft HIV
De 35-jarige Ubuhle kwam in verwarde toestand en met veel pijn bij HACT terecht. Ze is hiv-positief en heeft baarmoederhalskanker als gevolg van onbehandelde genitale wratten. Haar verhaal is het verhaal van vele meisjes en vrouwen in Zuid-Afrika die niet op tijd getest worden op soa’s, waardoor hun gezondheid ernstige schade oploopt. Ze werd behandeld voor kanker, maar na zes weken chemotherapie naar huis gestuurd. Artsen vertelden haar dat de ziekte uitgezaaid was en dat ze niks meer voor haar konden doen.
“Mijn dochter is nog maar een tiener”, vertelt Ubuhle. “En zij moest voor me zorgen. Ik had grote wonden op mijn huid. De pijn was vreselijk, ik kreeg geen morfine en voelde me radeloos. Soms kwam iemand een voedselpakket brengen, maar meestal waren mijn dochter en ik op onszelf aangewezen.”
“Mijn dochter was nog maar een tiener en moest voor me zorgen"
Eindelijk kan ik weer slapen
Toen haar dochter niet meer naar school kon vanwege de zorg voor haar moeder, kwam Ubuhle bij HACT terecht. “Ik was zo boos op de wereld en op mijn ziekte dat ik in het begin constant uithaalde naar de verpleging. Die waren heel geduldig en vol begrip. Ik krijg nu morfine voor de pijn en mijn wonden worden goed verzorgd. Eindelijk kan ik weer slapen.”
Ubuhle vindt het ontzettend belangrijk dat vrouwen meer te weten komen over hiv en baarmoederhalskanker. “Ik groeide op in een arm gezin en wij kregen nooit informatie over hiv en kanker. Mijn vader was ontzettend bang om zich te laten testen en stierf in 2000. Mijn zus en ik deden wel een test en zo kwamen we erachter dat we hiv-positief zijn. Maar we hoorden niks over kanker. Als het zou kunnen, zou ik graag de straat op gaan om te vertellen over de verschillende ziektes en hoe je het kunt herkennen. Veel meer mensen moeten zich laten testen.”
Onlangs heeft Ubuhle nog eenmaal haar familie kunnen bezoeken. Haar gezondheid is erg slecht, maar ze is niet langer kwaad en in de war. Ze lacht en probeert andere patiënten te ondersteunen. Ze hoopt dat haar verhaal gehoord wordt en voor verandering zorgt.
*Haar naam is wegens privacy redenen veranderd.
Ayanda Portia Phewa (15) is hulpverlener
“Mijn moeder overleed toen ik vijf jaar oud was. Dat maakte me ontzettend verdrietig, want ze was de meest geweldige persoon die ik kende. Mijn vader zit in de gevangenis, dus mijn gogo (oma) zorgt voor mij en mijn zeven broertjes en zusjes.
Ook al doet mijn oma haar best, het is moeilijk voor haar om voor ons te zorgen. Haar gezondheid laat te wensen over. Ze heeft werk, maar daar kan ze nauwelijks van rondkomen, zodat dagelijks eten en het betalen van ons schoolgeld heel moeilijk is.
"Ik geef presentaties aan jongeren over tienerzwangerschappen, drugs, alcohol en een gezond leven"
Meer zelfvertrouwen
Ik hoorde dat je voorlichter kon worden bij HACT, waardoor je anderen kan helpen en meer zelfvertrouwen krijgt. Dus ik heb me aangemeld. Het heeft mezelf ontzettend geholpen. Vroeger voelde ik vaak ongelukkig omdat ik veel aan mijn moeder dacht. Nu geef ik presentaties aan jongeren over tienerzwangerschappen, drugs, alcohol en een gezond leven. Als iemand met een probleem bij me komt, geef ik advies zonder de persoon te veroordelen. Dit werk heeft me een stuk sterker gemaakt en mijn leven veranderd.”
Michael* (8) heeft hiv
In juni 2019 mocht de 8-jarige Michael na vier weken gelukkig HACT verlaten. Toen hij het centrum binnenkwam woog hij nog maar vijftien kilo. Dankzij de inzet van artsen en verpleegkundigen kwam hij in amper een maand genoeg aan om zijn leven te redden.
Het jonge mannetje stal de harten van het personeel. Hij was erg verlegen en terughoudend, maar bij vertrek kreeg verpleegster Sphe Gumede een dikke knuffel van hem. Zij maakt zich wel ernstige zorgen over Michael. Niet alleen omdat hij ontzettend ziek en verzwakt het centrum binnen kwam, maar vooral omdat dit het gevolg is van verwaarlozing door zijn moeder. Zij zorgde er niet voor dat
Michael elke dag zijn medicijnen kreeg. De jongen wacht nu op uithuisplaatsing en wordt ondertussen goed in de gaten gehouden door het personeel van HACT. In het kader van hun huisbezoekprogramma komen ze regelmatig bij Michael thuis.
*Zijn naam is wegens privacy redenen veranderd.
Protasia Sibisi (57) is oma
Oma’s spelen een belangrijke rol in Zuid-Afrika. Vaak vangen zij kleinkinderen op waarvan de ouders ziek zijn of overleden. HACT ondersteunt deze gogos (oma’s) met supportgroepen. Protasia is de nieuwste deelnemer aan een 30-vrouwen-sterke supportgroep voor gogos in haar buurt. Ze hoorde dat deze supportgroep erg actief is en wilde graag meedoen omdat ze wel wat hulp en een luisterend oor kan gebruiken. “Ik werd zo warm welkom geheten”, vertelt ze. “Ik voelde me gelijk op mijn gemak en vrij om te praten over mijn leven en mijn familie.”
Zelf zorgt Protasia op werkdagen voor haar twee kleindochters van twee jaar. Hun moeder is dan aan het werk. “Ik wil de tweeling graag de beste kansen in het leven geven”, legt ze uit. “Ik wil dat ze straks naar school gaan en later een goede baan vinden, zodat ze voor hun familie kunnen zorgen.”
“Ik voelde me gelijk op mijn gemak en vrij om te praten over mijn leven en mijn familie.”
Oma Protasia leert anders opvoeden
Bij de supportgroep leert Protasia het belang van goede hygiëne. Vanwege haar slechte gezondheid maakte ze haar huis niet goed schoon geeft ze toe. Maar nu doet ze dat weer iedere dag. Ook leert ze beter te communiceren en hoe je kinderen anders kunt opvoeden. “Het is nu anders dan in mijn tijd”, vertelt ze. “Ik leer om rustig te blijven en niet gelijk een tik uit te delen.” Ook praat ze meer met haar dochter, wat zorgt voor een betere band: “Mijn dochter en ik werken nu veel meer samen in de opvoeding van de tweeling.”