Sultan Ahmad Fayaz heeft in Afghanistan een nieuwe school gebouwd. Fayaz moest vanwege de oorlog zijn land Afghanistan ontvluchten en kwam in Nederland terecht. Hier zette hij de stichting Bouw een School in Herat op. Tien jaar later is zijn kleindochter een van de honderden meisjes die dankzij de school van opa door kon leren. Ze studeert nu geneeskunde.
“Ik wil graag dokter worden”
“Mijn naam is Tai Es Paikan, ik ben 21 jaar oud en woon in Qasr-e Anbia, een klein dorpje vlakbij Herat in het westen van Afghanistan. Mijn motto is: “Today a reader, tomorrow a leader!” Mijn opa heet Sultan Fayaz en die heeft er samen met mensen uit Nederland voor gezorgd dat wij hier een prachtige meisjesschool hebben gekregen. Op deze school krijgen de kinderen uit onze regio een goede opleiding en is er in elk gezin nu iemand die kan lezen en schrijven. Dat is goed. Zonder deze school was in ons gebied nog steeds bijna iedereen analfabeet.
Project in het kort
- Hiermee help je 1.000 mensen
- € 74.938
- Afghanistan
- Kwaliteitsonderwijs
- 2015.0258
School in Afghanistan brengt rust en vooruitgang
Zo zorgt de school voor rust en vooruitgang. Zelfs jongens krijgen nu les op onze school en elk jaar studeert er een klas af. De school bestaat nu bijna tien jaar en meerdere meisjes zijn vervolgens naar de universiteit gegaan en hebben een studie afgerond. Zelf zit ik in het vijfde jaar op de Universiteit van Herat. Ik studeer geneeskunde, want ik wil graag dokter wordenIk groet en bedank iedereen in Nederland, in het bijzonder ook namens mijn lieve grootvader Sultan Ahmad Fayaz.”
“Het heeft mijn leven verrijkt”
“Mijn naam is Frank Doomen (52). Ik ben als architect betrokken geweest bij de bouw van de meisjesschool. Ik leerde de opa van Tai Es kennen op de school van onze kinderen. Toen bleek dat deze man een gigantisch levensverhaal heeft. Een sociaal geslaagd man, die monddood werd gemaakt en zijn eigen land moest ontvluchten. En die staat koekjes te bakken en loopt kranten te bezorgen om geld bij elkaar te sparen voor een school in Afghanistan. Dat verhaal greep me aan, dus ik vroeg of ik ergens mee kon helpen. Niet wetende dat dat een project van meer dan tien jaar zou worden. Maar ik ben heel trots op het resultaat en het heeft mijn leven verrijkt.”