Carola is sinds 2020 donateur. Ze werd in januari voor het eerst oma: ‘’Door mijn kleinzoon realiseerde ik me dat ik de wereld nóg veel beter wil achterlaten voor hem.’’
‘’Mijn ouders voedden ons op met de gedachte dat onze rijkdom niet vanzelfsprekend was. Dat we onze welvaart principieel moeten delen. Mijn pleegbroer Aliocha is gevlucht uit Wit-Rusland. Hij kon niet aarden in het azc. Mijn broertje zat in zijn klas en vroeg of Aliocha bij ons mocht wonen. Mijn ouders ontvingen hem met open armen. Hij is nooit meer weggegaan.
Ik zie ontwikkelingssamenwerking als een soort herstelbetaling voor wat Europa in de kolonisatietijd heeft geroofd van andere continenten.
Ik zie ontwikkelingssamenwerking als een soort herstelbetaling voor wat Europa in de kolonisatietijd heeft geroofd van andere continenten. Ik wil dus initiatieven steunen die vanuit gelijkwaardigheid andere mensen helpen. De Wilde Ganzen-projecten zijn kleinschalig en rechtvaardig. Ze respecteren de zelfstandigheid en de initiatieven van de mensen. Die mooie verbinding is belangrijk. Ik zou het daarom ook heel interessant vinden om in de artikelen over een afgerond project soms de nadruk te verschuiven. Namelijk op wat de Nederlandse stichtingen hebben geleerd van het doorzettingsvermogen en de ideeën van de mensen daar.
Zelf leerde ík veel van het taalcafé dat ik oprichtte, samen met Syrische vluchtelingen en studenten Midden-Oostenstudies aan de Universiteit Leiden. De ene week gaven de studenten Nederlandse les, de andere week kregen wij Arabische taalles van de Syriërs. Ik was nóg meer onder de indruk van hun doorzettingsvermogen en veerkracht. We bespraken alles met elkaar: van onze angsten tot dromen. Het was prachtig om zo ervaringen met elkaar te delen. Dat wil ik blijven doen: leren van anderen, geven aan anderen. En dat weer doorgeven aan mijn kleinzoon.’’